Οι αιτούντες σύζυγοι, με την από 3-8-2010 αίτησή τους, ζήτησαν να κηρυχθεί θετό τέκνο τους το ανήλικο αγόρι που γεννήθηκε στη Λάρισα στις 5-4-2010 από την Μ. Σ., Βουλγαρικής υπηκοότητας, εκτός γάμου.

Με την υπ’ αριθ. 10473/2011 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης η αίτηση απορρίφθηκε ως μη νόμιμη, λόγω του ότι οι αιτούντες υποψήφιοι γονείς υπερέβαιναν τη ανώτατη διαφορά ηλικίας των πενήντα ετών που ορίζει ως προϋπόθεση υιοθεσίας το άρθρο 1544 A.K. (ο αιτών ήταν μεγαλύτερος από το παιδί κατά 53 έτη και 7 μήνες και η αιτούσα κατά 59 έτη και 7 μήνες).

Κατά της αποφάσεως αυτής οι αιτούντες άσκησαν έφεση, επί της οποίας εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία, αφού έκρινε ότι το ανώτατο όριο ηλικίας των αιτούντων μπορεί να μην αποτελεί εμπόδιο στην υιοθεσία, εφόσον συντρέχει σπουδαίος προς τούτο λόγος, κατ’ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 1544 Α.Κ., εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση που είχε απορρίψει ως μη νόμιμη την αγωγή, ερεύνησε κατ’ ουσίαν την αίτηση και την απέρριψε ως αβάσιμη, δεχόμενη ότι δεν αποδείχθηκε η συνδρομή σπουδαίου λόγου που να δικαιολογεί την υπέρβαση της διαφοράς ηλικίας των 50 ετών, με επάλληλη δε σκέψη δέχθηκε ότι σε κάθε περίπτωση η υιοθεσία δεν είναι προς το συμφέρον του ανηλίκου.

Έτσι που έκρινε το Εφετείο αναφορικά με το ουσιώδες ζήτημα, αν η αιτούμενη υιοθεσία είναι ή όχι προς το συμφέρον του υιοθετουμένου, το οποίο και να δικαιολογεί την παράκαμψη του κριτηρίου της διαφοράς ηλικίας μεταξύ των υιοθετούντων και του υιοθετουμένου, διέλαβε στην απόφασή του ανεπαρκείς αιτιολογίες, οι οποίες καθιστούν ανέφικτο τον αναιρετικό έλεγχο ως προς την ορθή ή μη εφαρμογή των κανόνων ουσιαστικού δικαίου των παραπάνω άρθρων του Α.Κ. και της Διεθνούς Σύμβασης για την υιοθεσία ανηλίκων, που κυρώθηκε με τον Ν.1049/1980.

Ειδικότερα, ενώ δέχεται ότι οι αιτούντες είχαν μακρόχρονη ερωτική σχέση που κατέληξε σε γάμο, ότι παρά την επιθυμία τους και την προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης δεν κατάφεραν να αποκτήσουν δικό τους τέκνο, ότι το ανήλικο από ηλικίας δύο μηνών διαβιώνει με τους αιτούντες, οι οποίοι το περιβάλλουν με αγάπη και φροντίδα, είναι υγιείς και διαθέτουν ικανή περιουσία που εξασφαλίζει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και εν γένει το μέλλον του, παρά ταύτα καταλήγει ότι η «αιτούμενη υιοθεσία δεν προβλέπεται ότι θα παράσχει στον υιοθετούμενο σταθερή και αρμονική εστία και ότι θα του εξασφαλίσει ομαλές για την ψυχοσωματική του ανάπτυξη συνθήκες μελλοντικής διαβίωσης στους κόλπους της θετής οικογένειας, ώστε να καμφθεί η διαφορά ηλικίας μεταξύ των αιτούντων και του υιοθετουμένου που για την υποψήφια θετή μητέρα εγγίζει τα εξήντα σχεδόν έτη», χωρίς να αξιολογεί το γεγονός ότι ανήλικο, ηλικίας σήμερα 4 ετών, διαμένει από ηλικίας δύο μηνών με τους αιτούντες υποψήφιους θετούς γονείς του και έχει εγκλιματιστεί σε σταθερό οικογενειακό περιβάλλον, ούτε το γεγονός ότι οι γονείς του ανηλίκου είναι άγνωστης διαμονής και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτό, περαιτέρω δε παραλείπει να συγκρίνει τις εν γένει συνθήκες υπό τις οποίες διαβιώνει σήμερα το ανήλικο με εκείνες που θα αναγκαστεί να βιώσει αν απορριφθεί η αίτηση υιοθεσίας και ανατεθεί η επιμέλειά του σε ίδρυμα, αλλά προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ηλικία των αιτούντων, η οποία κατά τα αναφερόμενα παραπάνω δεν αποτελεί το αποφασιστικό κριτήριο για την εξεύρεση του συμφέροντος του ανηλίκου.

Αναιρεί την υπ’ αριθ. 1371/2012 απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης.

Νομικές διατάξεις: άρθρα 559 αρ. 19 Κ.Πολ.Δ., 1544 Α.Κ.

areiospagos.gr