Δικαστήριο: ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
Τόπος: ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης: 751
Ετος: 1993
________________________________________
Περίληψη
Δάνειο – Πίστωση – Παραγραφή – Αναίρεση – Αοριστία – Απαράδεκτο -. Δεν υπόκεινται όλες οι απαιτήσεις των εμπόρων στη βραχυχρόνια 5ετή παραγραφή, αλλά μόνον εκείνες για εμπορεύματα που χορήγησαν, για την εκτέλεση εργασιών και για την επιμέλεια των υποθέσεων άλλων, καθώς και για τις δαπάνες που έκαναν. Η σύμβαση πιστώσεως υπόκειται στη συνηθισμένη 20ετή παραγραφή. Αόριστος ο λόγος αναιρέσεως εάν δεν αναφέρεται στην αίτηση ότι προτάθηκε στο δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλομένη απόφαση, εκτός αν πρόκειται για παράβαση που δεν μπορούσε να προβληθεί στο δικαστήριο της ουσίας ή για σφάλμα που προκύπτει από την ίδια την απόφαση ή για ισχυρισμό που αφορά τη δημόσια τάξη. Για να δημιουργηθεί λόγος αναιρέσεως από τη μη απόρριψη της αγωγής ως αόριστης, εφόσον αυτή η παράβαση δεν είναι από εκείνες που δεν μπορούν να προβληθούν στο δικαστήριο της ουσίας, πρέπει είτε να προτάθηκε σ’ εκείνο το δικαστήριο ο ισχυρισμός ότι η αγωγή είναι αόριστη είτε το σφάλμα του δικαστηρίου από τη μη απόρριψη να προκύπτει από την ίδια την απόφαση και να αναφέρεται στην αίτηση αναιρέσεως ότι συντρέχει κάποια απ’ αυτές τις περιπτώσεις.
.Από τη διάταξη του άρθρου 250 εδάφ.Ι του Α.Κ., κατά την οποία σε πέντε χρόνια παραγράφονται οι αξιώσεις των εμπόρων, των βιομηχάνων και των χειροτεχνών, για εμπορεύματα που χορήγησαν, για την εκτέλεση εργασιών και για την επιμέλεια υποθέσεων άλλων, καθώς και για τις δαπάνας που έκαναν, προκύπτει ότι στην βραχυχρόνια παραγραφή την οποία αυτή καθιερώνει δεν υπόκεινται όλες οι αξιώσεις των εμπόρων, αλλά μόνο εκείνες οι οποίες, περιοριστικώς, αναφέρονται σ’αυτήν.Στην προκείμενη περίπτωση, η αναιρεσίβλητη, στην αγωγή για την οποία εκδόθηκε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, σύμφωνα με το περιεχόμενο το οποίο σ’αυτήν (την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση) αναφέρεται, εξέθεσε ότι, με βάση τη σύμβαση εκδόσεως πιστωτικής επιστολής, την οποία κατάρτισε με τον αναιρεσείοντα (και τους συνεναγόμενους του με την ίδια αγωγή), την 7.5.1970, εξέδωσε την 196/Β/101/7.5.1970 πιστωτική επιστολή, για ποσό 425.000 δολλαρίων Η.Π.Α., προς την Τράπεζα της Ν.Υόρκης Η.Π.Α. FRANKLIN NATIONAL BANK, με την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλει για λογαριασμό της εταιρείας KURK COMPANIA NAVIERA SA (η οποία και αυτή ήταν εναγόμενη στην ίδια αγωγή) τις 60 μηνιαίες δόσεις του πιστωθέντος τιμήματος, συνολικού ύψους 425.000 δολλαρίων, ενός πλοίου, με το όνομα KAINIS, το οποίο η εταιρεία αυτή αγόρασε από την Α.Ε. KAINIS COMPANIA MARITIMA που θα μετονομαζόταν σε KURK B. Η πρώτη από τις δόσεις αυτές έπρεπε να καταβληθεί την 15.6.1970 και οι υπόλοιπες την ίδια ημερομηνία κάθε επόμενου μηνός, ήταν δε ύψους, οι πρώτες 59,7.000 δολλαρίων και η τελευταία, 12.000 δολλαρίων
Η σύμβαση αυτή, στην οποία στηρίζεται η αγωγή, για την περίπτωση που ο αναιρεσείων (και οι συνεναγόμενοί του) δε θα εκπλήρωναν την υποχρέωσή τους να καταθέτουν, δυο ημέρες πριν από την ημέρα καταβολής κάθε δόσεως το ποσό της, με τους τόκους που αντιστοιχούν σ’αυτό, περίπτωση από την επέλευση της οποίας ανέκυψε η διαφορά και γεννήθηκε η απαίτηση της αναιρεσίβλητης προς τον αναιρεσείοντα την οποία έχει, ως αντικείμενο, η αγωγή, αποτελούσε σύμβαση ανοίγματος πιστώσεως, για την οποία εκδόθηκε η πιστωτική επιστολή η οποία στην αγωγή αυτήν αναφέρεται, πιστωτική, δηλαδή, σε ευρεία έννοια, σύμβαση για μελλοντικό δάνειο, σύμβαση η οποία, επειδή δε ρυθμίζεται ειδικώς από άλλες διατάξεις, διέπεται από εκείνες των άρθρων 806 επ. του Α.Κ. Η αξίωση της αναιρεσίβλητης, από τη σύμβαση αυτήν την οποία με την αγωγή της άσκησε και η οποία αποτελεί αξίωση για την απόδοση δανείου, δεν περιλαμβάνεται σε καμιά από τις περιπτώσεις οι οποίες περιοριστικώς αναφέρονται στη διάταξη του άρθρου 250 εδάφ.Ι του Α.Κ., δεν υπόκειται στην πενταετή παραγραφή την οποία καθιερώνει η διάταξη αυτή, αλλά στη συνηθισμένη εικοσαετή παραγραφή. Το Εφετείο, εφόσον τα ίδια δέχθηκε, σχετικά με το χρόνο της παραγραφής της αξιώσεως αυτής, δεν παραβίασε τη διάταξη του άρθρου 250 εδάφ.Ι του Α.Κ. και ο πρώτος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο ο αναιρεσείων προβάλλει ότι το Εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια αυτήν, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.
Δικαστήριο: ΕΦΕΤΕΙΟ
Τόπος: ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης: 15867
Ετος: 1988
________________________________________
Περίληψη
Τραπεζική επιταγή ακάλυπτη – Προσωπική κράτηση. Σε αγωγή καταβολής ποσού λόγω δανείου και επικουρικά από έκδοση ακάλυπτης επιταγής, η προσωπική κράτηση δεν απαγγέλλεται αν γίνει δεκτή η κύρια βάση της αγωγής (δηλαδή το δάνειο), εκτός αν συντρέχει εμπορική ιδιότητα του οφειλέτη και εμπορικότητα της διαφοράς. (Μειοψηφία). Πρόκειται για μία βάση έκδοσης ακάλυπτης επιταγής και επιβάλλεται η προσωπική κράτηση.
Δικαστήριο: ΕΦΕΤΕΙΟ
Τόπος: ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης: 10653
Ετος: 1991
________________________________________
Περίληψη
Εάν δεν ορίσθηκε χρόνος αποδόσεως δανείου, αυτό αποδίδεται σε χρόνο που συνάγεται από τις περιστάσεις και μόνον αν δεν συνάγεται ο χρόνος αποδόσεως του ούτε από τις περιστάσεις, αποδίδεται (το δάνειο) μετά ένα μήνα από την καταγγελία του δανειστή ή του οφειλέτη. Η καταγγελία είναι μονομερής (άτυπη) δήλωση βουλήσεως του ενός συμβαλλομένου, η οποία αφενός καθιστά απαιτητό το δάνειο (μετά την πάροδο της μηνιαίας νόμιμης προθεσμίας) και αφετέρου λύεται για το μέλλον η σύμβαση του δανείου. Η καταγγελία μπορεί να γίνει και με την άσκηση της αγωγής, οπότε το δάνειο καθίσταται απαιτητό ένα μήνα μετά την επίδοση της. Σε περίπτωση συμβάσεως δανείου αορίστου χρόνου, η παραγραφή της αξιώσεως του δανειστή προς απόδοση του δανείου αρχίζει όχι από τη σύναψη της συμβάσεως ή τη λήψη του δανείου, αλλά από την πάροδο ενός μήνα μετά την καταγγελία, αφού από τότε γεννιέται η σχετική αξίωση και είναι δυνατή η δικαστική επιδίωξη της.
Δικαστήριο: ΕΦΕΤΕΙΟ
Τόπος: ΛΑΡΙΣΗΣ
Αριθ. Απόφασης: 716
Ετος: 2004
________________________________________
Περίληψη
Αναδοχή χρέους – Δάνειο – Παραγραφή -.Αναδοχή χρέους εκ δανείου και αποδοχή συναλλαγματικών από τον αναδεχθέντα. Εικοσαετής παραγραφή της εκ δανείου αξίωσης.
Ο εκκαλών συνομολογεί τόσον την παλαιά οφειλή του ανωτέρω γαμβρού του, όσον και την αναδοχή του χρέους τούτου από τον ίδιο, πλην ισχυρίζεται περαιτέρω ότι η εν λόγω οφειλή του γαμβρού του ήταν εμπορικής φύσεως, προερχομένη από συναλλαγές που είχε αυτός με τον εφεσίβλητο και ειδικότερα από την αγορά εκ μέρους του εμπορευμάτων από το παραπάνω κατάστημα και ότι η σχετική αξίωση του εφεσιβλήτου παρεγράφη λόγω παρελεύσεως πενταετίας, αφότου αυτή γεννήθηκε και ήταν δυνατή η δικαστική της επιδίωξη (άρθρα 250 αρ. 1 και 251 του ΑΚ), ακολούθως δε ζητεί κατ’ ένσταση την απόρριψη της αγωγής γι’ αυτό το λόγο, όπως παραδεκτώς προέβαλε και πρωτοδίκως (άρθρ. 471 ΑΚ). Ο ισχυρισμός όμως αυτός του εκκαλούντος από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν αποδείχθηκε. Εξάλλου, ο εφεσίβλητος δεν διατηρούσε εμπορικό κατάστημα το έτος 1994, αφού τούτο το διατηρούσε από το έτος 1991 η σύζυγός του, που ο ίδιος έπαυσε να ασκεί εμπορική δραστηριότητα. Συνεπώς, το χρέος που συνήψε κατά τις αρχές του 1994 ο γαμβρός του και αναδέχθηκε εν συνεχεία ο εκκαλών ήταν αστικής φύσεως, προερχόμενο από δάνειο, όπως προεκτέθηκε, και ως εκ τούτου τούτο υπόκειται στην εικοσαετή παραγραφή (άρθρο 249 ΑΚ) και όχι στην πενταετή όπως αβάσιμα υποστηρίζει ο εκκαλών.