ΠΠρΑθ 1101/2012, Τέλος ηλεκτροδότησης (χαράτσι) – ΔΕΗ – Αντισυνταγματικότητα ρύθμισης – Συλλογική αγωγή – Εκούσια δικαιοδοσία – Ηθική βλάβη – Προσωρινή εκτελεστότητα -.
Με την παρούσα απόφαση που κηρύσσεται προσωρινώς εκτελεστή η εναγόμενη ΔΕΗ υποχρεώνεται: α) να μην διακόπτει την παροχή ρεύματος στους καταναλωτές που δεν καταβάλλουν το τέλος ηλεκτροδότησης, β) να δέχεται την καταβολή από τους καταναλωτές του αντιτίμου των λογαριασμών που εκδίδει, αφαιρουμένου του αναγραφόμενου ποσού του τέλους ηλεκτροδότησης, γ) να μην ενσωματώνει, υπολογίζει και καταλογίζει στους λογαριασμούς κατανάλωσης ρεύματος που αυτή εκδίδει το τέλος ηλεκτροδότησης, την επιφάνεια του ηλεκτροδοτούμενου ακινήτου και το επιβαλλόμενο ποσό, να απειληθεί σε βάρος χρηματική ποινή 300 ευρώ για κάθε μία επιμέρους και ανά καταναλωτή αλλά και κατά ημέρα παραβίαση εκάστης των παραπάνω παραβιάσεων και να αναγνωριστεί το δικαίωμα των καταναλωτών να αξιώνουν μεμονωμένα αποζημίωση για κάθε μία από τις παραπάνω βλαπτικές συμπεριφορές της εναγομένης. Προϋποθέσεις άσκησης συλλογικής αγωγής. Αντικείμενο της αγωγής αυτής είναι η δικαστική βεβαίωση αντικαταναλωτικής συμπεριφοράς και η απαγόρευσή της ή η ρύθμιση κατάστασης κατά τρόπο που να μην προσβάλλει το συμφέρον του καταναλωτή. Διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας. Χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης. Είσπραξη του ΕΕΤΗΔΕ (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών) από τη ΔΕΗ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ασκεί δημόσια εξουσία, αλλά απλά και μόνο της έχει ανατεθεί βάσει ρητής διάταξης νόμου, να εισπράττει απλώς τα επίδικα τέλη αντί μιας μικρής αποζημίωσης. Το επίδικο τέλος δεν συνιστά ανταποδοτικό τέλος, αλλά φόρο κατά την έννοια του άρθρου 78 Σ. Οι διατάξεις του άρθρου 53 του ν. 4021/2011 που επιβάλλουν το επίδικο τέλος αντίκεινται στο άρθρο 4 παρ. 1, 5 Σ και δεν συνιστούν ανεκτό περιορισμό της ιδιοκτησίας των βαρυνομένων με αυτή προσώπων (άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ), δεδομένης της δεινής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Αντισυνταγματικότητα της επιβολής του εν λόγω τέλους από την ΔΕΗ. Η δυνατότητα της ΔΕΗ και των εναλλακτικών προμηθευτών ηλεκτρικού ρεύματος να προβαίνουν σε διακοπή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος προς τον καταναλωτή που δεν καταβάλλει το επίδικο τέλος αντίκειται στο Σύνταγμα (άρθρα 5 παρ. 1 και 2 παρ. 1 Σ) και είναι ως εκ τούτου ανίσχυρη. ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ Αριθμός Απόφασης 1101 2012 ΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ Αποτελούμενο από τους Δικαστές Αικατερίνη Σπηλιωτοπούλου, Πρόεδρο Πρωτοδικών, Μαρία Βολίκα, Πρωτοδίκη-Εισηγήτρια, Κωνσταντίνα Λουκαδάκου, Δικαστική Πάρεδρο (κωλυομένων των τακτικών Δικαστών) και από τη Γραμματέα Μαρία Κωστοπούλου. Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 23 Ιανουαρίου 2012 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ: ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ – ΥΠΕΡ’ ΩΝ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΚΑΘ’ ΩΝ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: 1) Του Δευτεροβάθμιου Καταναλωτικού Σωματείου με την επωνυμία «ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΝΚΑ (ΓΌΚΕ)», εδρεύοντος στην Αθήνα, 2) Του Πρωτοβάθμιου Σωματείου Ένωσης Καταναλωτών με την επωνυμία ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ (ΙΝΚΑ ΚΡΗΤΗΣ)», εδρεύοντος στα Χανιά Κρήτης, 3) Του Πρωτοβάθμιου Σωματείο Ενωσης Καταναλωτών με την επωνυμία ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, εδρεύοντος στο Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας, 4) Του Πρωτοβαθμίου Σωματείου Ένωσης Καταναλωτών με την επωνυμία ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ (ΔΙ.ΚΑ.Π), εδρεύοντος στον Πειραιά, 5) Του Πρωτοβαθμίου Σωματείο Ένωσης Καταναλωτών με την επωνυμία ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, εδρεύοντος στον Πειραιά, νομίμως εκπροσωπουμένων, τα οποία παραστάθηκαν δια του πληρεξουσίου δικηγόρου τους Ιωάννη Μυταλούλη. ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ – ΠΡΟΣΕΠΙΚΑΛΟΥΣΑΣ – ΥΠΕΡ ΗΣ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: […]
Read moreΜΠρΠειρ 3629/2012, Ασφαλιστικά μέτρα – Ανάθεση επιμέλειας ανήλικου τέκνου σε πατέρα -.
Ανάθεση επιμέλειας ανήλικης (7 ετών) στον αιτούντα πατέρα της. Πραγματικό συμφέρον τέκνου. Παράβαση καθηκόντων επιμέλειας. Ανεπίτρεπτα σωφρονιστικά μέτρα που θίγουν την αξιοπρέπεια του τέκνου. Εφαρμογή του άρθρου 1518 παρ. 2 εδ. β’ ΑΚ. ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ 3629/2012 2871/2012 3298/2012 ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων) Αποτελούμενο από τη Δικαστή Αριστέα Ρουσέα, Πρόεδρο Πρωτοδικών, που ορίστηκε με κλήρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3327/2005. Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 7 Αυγούστου 2012, χωρίς τη σύμπραξη γραμματέα, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ: Α) ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ: …, κατοίκου Περάματος Αττικής, ο οποίος παραστάθηκε μετά της πληρεξούσιας δικηγόρου Βαλεντίνης Μέτου. ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ: …, εν διαστάσει συζύγου …, κατοίκου Καμινιών Πειραιώς, η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου Γεωργίου Πουλιάκα. Β) ΤΗΣ ΑΙΤΟΥΣΑΣ: …, κατοίκου Πειραιά (Καμίνια), ενεργούσης για τον εαυτό της ατομικώς και ως ασκούσης την επιμέλεια του προσώπου του ανηλίκου τέκνου της, Σταυρούλας, η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου Γεωργίου Πουλιάκα. ΤΟΥ ΚΑΘ’ ΟΥ Η ΑΙΤΗΣΗ: …, κατοίκου Περάματος, ο οποίος παραστάθηκε μετά της πληρεξούσιας δικηγόρου Βαλεντίνας Μέτου. Ο αιτών – καθ’ ου η αίτηση και η καθ’ ης η αίτηση – αιτούσα, ζήτησαν να γίνουν δεκτές οι από 25-5-2012 και από 29-6-2012 αιτήσεις τους, που κατατέθηκαν στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού με αριθμούς 2871/2012 και 3298/2012 αντίστοιχα, και προσδιορίστηκαν, μετά από αναβολή της α’ αίτησης, για την παραπάνω δικάσιμο. Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτοί. ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Με την κρινόμενη από 25-5-2012 αίτηση ο αιτών επικαλούμενος επείγουσα περίπτωση, ζητεί, να του ανατεθεί προσωρινά η επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου του Σταυρούλας που απέκτησε με την καθής από το νόμιμο γάμο τους και με την οποία βρίσκεται σε διάσταση. Επίσης ζητεί να απειληθεί σε βάρος της καθής χρηματική ποινή και προσωπική κράτηση για κάθε παράβαση της εκδοθησομένης απόφασης . Η εν λόγω αίτηση παραδεκτώς και αρμοδίως έχει εισαχθεί προς συζήτηση στον παρόν Δικαστήριο κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (άρθρα 686 επ. ΠολΔ) και είναι νόμιμη πλην του παρακάτω αιτήματος στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1510, 1511, 1512, 1514, 1518 ΑΚ και 735 ΚΠολΔ. Το αίτημα περί απειλής χρηματικής ποινής και προσωπικής κράτησης για κάθε παράβαση της εκδοθησομένης απόφασης είναι απορριπτέο ως μη νόμιμο, διότι αναφορικά με την επιμέλεια δεν ζητείται με την αίτηση και η παράδοση του τέκνου και ως εκ τούτου η διάταξη αυτή δεν είναι εκτελεστή (I Μπρίνιας Αναγκ Εκτέλεση αρθρ. 950 παρ. 245). Πρέπει επομένως κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη να ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν. Με την από 29-6-2012 αίτηση η αιτούσα, ζητεί, επικαλούμενη επείγουσα περίπτωση να αφαιρεθεί προσωρινά η άσκηση της γονικής μέριμνας του ανηλίκου τέκνου της Σταυρούλας από τον καθού πατέρας της με τον οποίο βρίσκεται σε διάσταση και να ανατεθεί προσωρινά η αποκλειστική άσκηση της γονικής μέριμνας του ανηλίκου τέκνου της σε αυτή, διότι ο καθού παραβαίνει τα καθήκοντα που επιβάλλει το λειτούργημα της γονικής μέριμνας , κατά τα αναφερόμενα ειδικότερα στη αίτηση, άλλως […]
Read moreΔικαστές: Νέες διακοπές συνεδριάσεων 12:00-15:00 μέχρι την 19η Ιανουαρίου 2013
ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ της 8-12-2012 Οι Δικαστικοί Λειτουργοί – Δικαστές και Εισαγγελείς – μέλη της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κατά την τακτική Γενική Συνέλευση, που συγκάλεσαν στις 8-12-2012, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εφετείου Αθηνών. Διαπιστώνουν, ότι η Κυβέρνηση α) χωρίς να σέβεται τη συνταγματικά κατοχυρωμένη προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των Δικαστικών Λειτουργών και β) χωρίς να λάβει υπόψη τις προτάσεις τους, όπως αυτές διατυπώθηκαν από τις Δικαστικές Ενώσεις στις αλλεπάλληλες συναντήσεις τους με τους αρμόδιους πολιτειακούς παράγοντες, προχώρησε, με την ψήφιση του πρόσφατου ν. 4093/2012, σε νέες περικοπές των αποδοχών τους, που συνολικά υπερβαίνουν σε ποσοστό το ήμισυ αυτών (50%) και μάλιστα αναδρομικά από 1-8-2012. Η μείωση αυτή των αποδοχών τους έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος και πλήττει ευθέως το κύρος και την συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία των Δικαστικών Λειτουργών, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Εκφράζουν την αγανάκτησή τους προς την Πολιτεία, η οποία δεν εξετίμησε την υπεύθυνη στάση, που διαχρονικά επέδειξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, εργαζόμενοι αγόγγυστα κάτω από εξοντωτικές συνθήκες για την ορθή απονομή του δικαίου και αξιώνει απ’ αυτούς περαιτέρω θυσίες, χωρίς η ίδια να τηρεί τη δική της υποχρέωση για ανάλογη προς το λειτούργημά τους μισθολογική μεταχείρισή τους. Δηλώνουν, ότι δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν την υποβάθμιση του λειτουργήματός τους και την επιχειρούμενη υπαλληλοποίησή τους. Και ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ Α) Τη συνέχιση των κινητοποιήσεων που αποφασίστηκαν κατά την Έκτακτη Γενική Συνέλευση της 20ης Οκτωβρίου 2012 και ειδικότερα: 1) Τη συνέχιση διακοπής των συνεδριάσεων όλων των δικαστηρίων της χώρας ( Πολιτικών και Ποινικών ) από τη Δευτέρα 10-12-2012 έως το Σάββατο 19-1-2013, κατά τις ώρες από 12:00 μ. έως 15:00 μ.μ. 2) Τη σύγκληση έκτακτης Γενικής Συνέλευσης το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013 και ώρα 10:00 π.μ στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εφετείου Αθηνών. 3) Τη διεκδίκηση παροχής της αναγκαίας υλικοτεχνικής υποδομής (γραφείων κ.λ.π ) για την αλλαγή του τρόπου άσκησης των καθηκόντων τους (όπως ήδη έχει ζητηθεί με σχετικό έγγραφο αποσταλέν στον Υπουργό Δικαιοσύνης), προκειμένου στο εξής να παρέχουν τις υπηρεσίες τους αποκλειστικά και μόνο στα οικεία δικαστικά καταστήματα. Η νέα ουσιαστική περικοπή των αποδοχών τους, καθιστά πλέον αδύνατη την κάλυψη εξ ιδίων των αυξημένων δαπανών, που απαιτούνται για τη διατήρηση γραφείου και ανάλογων υποδομών στο σπίτι τους και τη συνέχιση της παροχής της εργασίας τους στο δικό τους χώρο, όπως μέχρι σήμερα έπρατταν, χωρίς να έχουν καμία σχετική νομική υποχρέωση. 4) Την πιστή τήρηση των ισχυόντων Κανονισμών των Δικαστηρίων, ως προς τη χρέωση του προβλεπόμενου συγκεκριμένου αριθμού υποθέσεων για κάθε δικαστή και τη σύγκληση των Ολομελειών για τροποποίηση των Κανονισμών, σύμφωνα με τις νέες συνθήκες που θα προκύψουν με την αλλαγή του τρόπου παροχής της εργασίας τους. 5) Την άσκηση όλων των ενδεικνυόμενων ενδίκων βοηθημάτων ενώπιον των Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, για την προάσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους και την αποκατάσταση των μισθολογικών αδικιών σε βάρος των Δικαστικών Λειτουργών . 6) Τη μη συμμετοχή τους σε όλες τις Επιτροπές, που προβλέπεται η συμμετοχή Δικαστικών Λειτουργών, αμειβόμενες και μη, πλην των σωματείων . 7) Την αξίωση προκαταβολής από την Πολιτεία […]
Read moreΠΝΠ 5-12-2012/ΦΕΚ Α 237,
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄ ΕΠΕΙΓΟΥΣΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ 1. Η παράγραφος 2 του άρθρου 2 του ν. 2830/2000 (Α΄96) αντικαθίσταται ως εξής: «2. Αν μεταβληθεί η έδρα του ειρηνοδικείου, δεν μεταβάλλεται αυτοδικαίως και η έδρα του Συμβολαιογράφου, αλλά η τυχόν υπάρχουσα θέση Συμβολαιογράφου παραμένει εφεξής στην έδρα του καταργούμενου ειρηνοδικείου. Από την εφαρμογή των διατάξεων του π.δ. 110/2012 (Α΄193) δεν θίγονται οι υφιστάμενες θέσεις των Συμβολαιογράφων στις έδρες ή στις περιφέρειες των συγχωνευομένων ειρηνοδικείων, η έδρα και η κατά τόπο αρμοδιότητα.». 2. Στο τέλος του άρθρου 3 του ν. 2830/2000 προστίθεται το ακόλουθο εδάφιο: «Εξαιρείται η διενέργεια αναγκαστικού ή εκούσιο πλειστηριασμού, ο οποίος διενεργείται στο κατάστημα του κατά τόπον αρμόδιου Ειρηνοδικείου.» 3. Στο ν. 2830/2000 προστίθεται μεταβατική διάταξη, η οποία διαλαμβάνει ως εξής: «Οι πλειστηριασμοί, που ήδη έχουν προσδιορισθεί προς διενέργεια σε υπό συγχώνευση Ειρηνοδικείου μεταφέρονται και διενεργούνται στο κατάστημα του Ειρηνοδικείου στο οποίο συγχωνεύεται, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο π.δ. 110/2012 (Α΄193) και κατά την ήδη προσδιορισθείσα ημερομηνία». 4. Στo τέλος της παραγράφου 2 του άρθρου 3 του ν. 1756/1988 (Α΄35) προστίθενται δύο εδάφια ως εξής: «Στην περίπτωση συγχώνευσης δικαστηρίων, οι οργανικές θέσεις των δικαστικών λειτουργών διατηρούνται και μεταφέρονται αυτοδικαίως στο δικαστήριο, το οποίο προκύπτει από την εν λόγο συγχώνευση. Οι ως άνω θέσεις καταλαμβάνονται από τους υπηρετούντες στα συγχωνευόμενα δικαστήρια δικαστικούς λειτουργούς». 5. Στο άρθρο 18 του ν. 2812/2000 (Α΄67) προστίθεται παράγραφος 3, ως εξής: «Στην περίπτωση συγχώνευσης δικαστηρίων οι υφιστάμενες οργανικές θέσεις των δικαστικών υπαλλήλων όλων των κλάδων διατηρούνται και μεταφέρονται αυτοδικαίως στο δικαστήριο το οποίο προκύπτει από την εν λόγω συγχώνευση. Οι ανωτέρω θέσεις καταλαμβάνονται από τους υπηρετούντες στα συγχωνευμένα δικαστήρια δικαστικούς υπαλλήλους υπό την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 33 του ν. 4024/2011.» 6. Η παράγραφος 7 του άρθρου 9 του ν. 3910/2011 (Α΄11) αντικαθίσταται ως εξής: «7. Με την ίδια απόφαση ορίζεται ο γραμματέας κάθε επιτροπής και ο αναπληρωτής του. Καθήκοντα γραμματέα ανατίθενται σε υπάλληλο της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών, εφόσον ο διαγωνισμός διενεργείται στην έδρα της Σχολής. Σε περίπτωση που ο διαγωνισμός διενεργείται εκτός της έδρας της, ανατίθενται σε υπάλληλο της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης ή σε δικαστικό υπάλληλο, ο οποίος υπηρετεί σε μια από τις δικαστικές υπηρεσίες του τόπου όπου διενεργείται ο διαγωνισμός». 7. Παρατείνεται έως την 31−12−2013 η ισχύς των πινάκων κατάταξης των υποψηφίων του διαγωνισμού για την πλήρωση κενών οργανικών θέσεων δικαστικών υπαλλήλων, που προκηρύχθηκε με την απόφαση 5223/23−1−2009 του Υπουργού Δικαιοσύνης (τεύχος προκηρύξεων ΑΣΕΠ 23). 8. Η ισχύς του πίνακα επιτυχόντων υποψηφίων δοκίμων Ειρηνοδικών Δ΄ τάξεως (Γ΄ 1046), που λήγει την 31−12−2012 παρατείνεται έως την 31−12−2013. 9. Στο άρθρο 14 του ν. 3898/2010 (Α΄211), προστίθενται παράγραφοι 2 και 3 ως εξής: «2. Επιτρέπεται η αναγνώριση τίτλου διαπίστευσης διαμεσολαβητή που έχει αποκτηθεί από φορέα κατάρτισης αλλοδαπής προέλευσης κατόπιν εκπαίδευσης παρασχεθείσας στην Ελλάδα, εφόσον ο τίτλος αυτός αποκτήθηκε μέχρι την αδειοδότηση και έναρξη λειτουργίας φορέα ή φορέων κατάρτισης του άρθρου 5 του ν. 3898/2010 και σε κάθε περίπτωση μέχρι την 31Δεκεμβρίου 2012.» «3. Αιτήσεις αναγνώρισης τίτλων διαπίστευσης διαμεσολαβητών, που έχουν υποβληθεί στην Επιτροπή του άρθρου 6 του ν. 3898/2010 και εκκρεμούν κατά την έναρξη ισχύος της […]
Read more`Εβγαλα άκρη με το δικαστικό ένσημο (ή έτσι νομίζω..)
Ι. Ο ν. 4093/2012 («`Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 – Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», ΦΕΚ 222Α`/12.11.2012) τροποποίησε τις διατάξεις για το ύψος του δικαστικού ενσήμου, το ύψος των προσαυξήσεών του και την κατανομή τους ως κοινωνικού πόρου σε διάφορα ταμεία, με την εξής διατύπωση «Η παράγραφος 1 του άρθρου 2 του ν. ΓΠΟΗ/1912 (Α`3) αντικαθίσταται ως εξής: “1. Το δικαστικό ένσημο καθορίζεται σε ποσοστό οκτώ τοις χιλίοις (8 %ο) επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής ή άλλου δικογράφου που υποβάλλεται σε οποιοδήποτε δικαστήριο του Κράτους και υπόκειται σε δικαστικό ένσημο κατά τις οικείες διατάξεις, εφόσον το αιτούμενο ποσό είναι ανώτερο των διακοσίων (200) ευρώ. Επί πλέον αυτού, καταβάλλεται ποσοστό 0,8 %ο υπέρ του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων (Τομέας Ασφάλισης Νομικών), ποσοστό 0,8 %ο υπέρ του οικείου Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων και χαρτόσημο ποσοστού 2,4% επί του ως άνω ποσοστού (0,8 %ο) του δικαστικού ενσήμου. Από την ισχύ της παρούσας διάταξης, παύει να ισχύει κάθε άλλη που αφορά καθορισμό του δικαστικού ενσήμου, κατά τα ανωτέρω ποσοστά εκτός της παραγράφου 1Α περίπτωση η` του άρθρου 10 του ν.δ. 1017/1971”»(`Αρθρο Πρώτο, Παράγραφος ΙΓ, ΙΓ.1, 6). ΙΙ. Η νέα διάταξη επιφέρει τις ακόλουθες αλλαγές: 1. Το δικαστικό ένσημο διπλασιάζεται από 4 ο/οο σε 8 ο/οο επί του κεφαλαίου της απαίτησης. 2. Ο κοινωνικός πόρος υπέρ του Τομέα Ασφάλισης Νομικών (ΤΑΝ, πρώην Ταμείο Νομικών) του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων (ΕΤΑΑ) προσδιορίζεται σε 0,8 ο/οο επί του κεφαλαίου της απαίτησης (ή αλλιώς σε 10% επί του δικαστικού ενσήμου). Ο πόρος αυτός ενισχύει τις συνταξιοδοτικές παροχές του ΤΑΝ. 3. Καθιερώνεται ρητά κοινωνικός πόρος υπέρ του «οικείου» Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων ύψους 0,8 ο/οο επί του κεφαλαίου της απαίτησης (ή αλλιώς σε 10% επί του δικαστικού ενσήμου). Μόνο που εδώ και καιρό δεν υπάρχουν «Ταμεία Προνοίας Δικηγόρων», αφού τα τρία που υπήρχαν (Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης) καταργήθηκαν με το ν. 3655/2008 (γνωστό ως «ασφαλιστικός νόμος Πετραλιά») και εντάχθηκαν ως «Τομείς Προνοίας Δικηγόρων» στο ΕΤΑΑ. Και πάλι όμως, επειδή έχουν καταργηθεί και οι Τομείς Πρόνοιας Πειραιώς και Θεσσαλονίκης (μετατράπηκαν στα ιδιωτικού δικαίου σωματεία «Τ.Α.Π.Δ.» και «Τ.Α.ΔΙ.Θ.» αντίστοιχα), ο πόρος αυτός εισπράττεται μόνο όταν το δικαστικό ένσημο καταβάλλεται από Δικηγόρο Αθηνών και αποδίδεται στον «Τομέα Πρόνοιας Δικηγόρων Αθηνών» του ΕΤΑΑ. Ο πόρος αυτός ενισχύει κυρίως την παροχή εφάπαξ των Δικηγόρων Αθηνών. 4. Επί του δικαστικού ενσήμου (δηλαδή του 8 ο/οο του κεφαλαίου) καταβάλλεται χαρτόσημο ύψους 2,4% (η επιβάρυνση αυτή ανέρχεται σε 0,192 ο/οο επί του κεφαλαίου). Σε αυτό το 2,4% του χαρτοσήμου εμπεριέχεται η κλασική επιβάρυνση του 20% υπέρ ΟΓΑ. 5. Παραμένει η επιβάρυνση 20% επί του δικαστικού ενσήμου (δηλαδή του 8 ο/οο του κεφαλαίου) υπέρ ΤΑΧΔΙΚ (η επιβάρυνση αυτή ανέρχεται πλέον σε 1,6 ο/οο επί του κεφαλαίου) του νδ 1017/1971. Αθροιστικά, επομένως, η επιβάρυνση επί του κεφαλαίου της απαίτησης ανέρχεται σε 11,392 ο/οο (ή 1,1392%) για τους δικηγόρους Αθηνών και σε 10,592 ο/οο (1,0592%) για τους λοιπούς δικηγόρους. ΙΙΙ. Πρακτικά, από τα παραπάνω ποσά το δικαστικό ένσημο και το ΤΑΧΔΙΚ καταβάλλονται στο Δημόσιο Ταμείο οποιασδήποτε ΔΟΥ, ενώ τα ποσά υπέρ ΤΑΝ στην Εθνική Τράπεζα. Σήμερα (20.11.2012) στη Θεσσαλονίκη το Δημόσιο Ταμείο που βρίσκεται στο Δικαστικό Μέγαρο δεν εισέπραττε (κατά τη […]
Read moreΣτΕ 4172/2012, συνταγματική η απαγόρευση του καπνίσματος σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος
Συνταγματική έκρινε το Δ’ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας την, κατ΄άρθρο 17 § 6 του ν. 3868/2010, απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος σε όλα τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.Στο σκεπτικό της απόφασης που απέρριψε την προσφυγή του Πανελλήνιου Συνδέσμου Κέντρων Εστίασης και Διασκέδασης, το Δικαστήριο έκρινε ότι “η επιβληθείσα με τη ρηθείσα διάταξη του άρθρου 17 § 6 του ν. 3868/2010 απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος από την 1.9.2010 σε όλα τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, πλην των καζίνο και των κέντρων διασκεδάσεως άνω των 300 τ.μ. με ζωντανή μουσική, για τα οποία η απαγόρευση αυτή ισχύει από την 1.6.2011, συνιστά σημαντικό περιορισμό αφ’ ενός μεν στην ελευθερία των ανθρώπων οι οποίοι επιλέγουν να καπνίζουν (ανεξαρτήτως του ότι το δικαίωμα στο κάπνισμα δεν περιλαμβάνεται στις εκφάνσεις της ιδιωτικής ζωής που τυγχάνουν συνταγματικής προστασίας), αφ’ ετέρου δε στην ελευθερία ασκήσεως του επαγγέλματος των ιδιοκτητών των ανωτέρω καταστημάτων, υπό την έννοια ότι αυτοί στερούνται της δυνατότητος να επιτρέπουν σε όσους πελάτες τους το επιθυμούν να καπνίζουν εντός των καταστημάτων τους, με συνέπεια να υφίστανται διαρροή της πελατείας τους, κατά το μέρος που αυτή αποτελείται από καπνιστές. Το μέτρο όμως αυτό, στηριζόμενο και στη διάταξη του άρθρου 21 § 3 του Συντάγματος, από την οποία γεννάται ευθεία υποχρέωση του Κράτους με τη λήψη θετικών μέτρων για την προστασία της υγείας των πολιτών, δεν αντίκειται, κατά τη γνώμη που επικράτησε στο Δικαστήριο, στη διάταξη του άρθρου 5 § 1 του Συντάγματος, καθόσον συνιστά θεμιτό περιορισμό της ελευθερίας εν γένει και της επαγγελματικής ελευθερίας των ιδιοκτητών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος ειδικότερα, η φύση δε αυτού δεν καθιστά αδύνατη ή ιδιαιτέρως δυσχερή την άσκηση της σχετικής επαγγελματικής δραστηριότητος. Τούτο δε, διότι, επιβάλλεται κατά τρόπο γενικό και αντικειμενικό, τελεί δε σε συνάφεια προς το αντικείμενο της ρυθμίσεως και τον επιδιωκόμενο με αυτή σκοπό δημοσίου συμφέροντος, ο οποίος συνίσταται στην προστασία των πολιτών από τους κινδύνους που εγκυμονεί το κάπνισμα –σύμφωνα με την απολύτως κρατούσα επιστημονική άποψη– για την υγεία τους, τόσο των καπνιζόντων, όσο, και κυρίως, εκείνων που υφίστανται τις επιδράσεις του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Περαιτέρω, η ρυθμιστική αυτή επέμβαση του νομοθέτη δικαιολογείται και από την ανάγκη της προστασίας και της μη περαιτέρω επιβαρύνσεως του συστήματος της κοινωνικής ασφαλίσεως των πολιτών, το οποίο κατοχυρώνεται από τη διάταξη του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος, από τις δαπάνες που θα υποβληθεί αυτό για την αντιμετώπιση των ασθενειών που προκαλούνται από το κάπνισμα, δεδομένου ότι, όπως αναφέρεται στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για το κάπνισμα (2008-2012), το οποίο ελήφθη υπ’ όψη για τη θέσπιση της επιδίκου ρυθμίσεως, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, 3,5 εκατομμύρια θάνατοι ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο οφείλονται στο κάπνισμα, ενώ στο ίδιο σχέδιο επισημαίνονται οι κίνδυνοι που εγκυμονεί το παθητικό κάπνισμα για την υγεία των πολιτών. Περαιτέρω, ο ρηθείς περιορισμός δεν είναι από τη φύση του προφανώς ακατάλληλος για την επίτευξη του προαναφερθέντος σκοπού δημοσίου συμφέροντος, ενώ δεν βαίνει πέραν του βαθμού που είναι αναγκαίος για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού. Αντιθέτως, ο εν θέματι περιορισμός παρίσταται ως πρόσφορος και αναγκαίος για την επίτευξή του, εφ’ όσον τα ηπιότερα μέσα, τα οποία ήδη ετέθησαν σε εφαρμογή, εκρίθησαν από το νομοθέτη ως απρόσφορα να υπηρετήσουν το σκοπό αυτόν. Πράγματι, […]
Read moreΠολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών 1101/2012, Παράνομη η είσπραξη μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, του ειδικού τέλους ακίνητης περιουσίας
Παράνομη έκρινε το Πολυμελές Πρωτοδικείο την είσπραξη του λεγόμενου «χαρατσιού» μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Το δικαστήριο έκανε δεκτή συλλογική αγωγή που κατέθεσαν οργανώσεις και ομοσπονδίες καταναλωτών κατά του μέτρου της είσπραξης του τέλους ακινήτων μέσω της ΔΕΗ. Σύμφωνα με τους δικηγόρους των οργανώσεων, η απόφαση που εξέδωσε το Πρωτοδικείο είναι προσωρινά εκτελεστή, γεγονός που σημαίνει ότι η ΔΕΗ πρέπει να σταματήσει να εισπράττει το «χαράτσι» -ακόμη και αν ασκήσει έφεση κατά της απόφασης- μέχρι να κριθεί εκ νέου το θέμα από τη δικαιοσύνη. Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών (Τμ.Εκούσιας Δικαιοδοσίας) εξέδωσε την υπ. αριθμ. 1101/2012 απόφαση, η οποία υποχρεώνει τη ΔΕΗ Α.Ε. να μη διακόπτει την παροχή ρεύματος στους καταναλωτές, οι οποίοι δεν καταβάλλουν το επιβληθέν με το N. 4021/2011 τέλος ηλεκτροδότησης, να δέχεται την καταβολή του αντιτίμου των λογαριασμών, αφαιρουμένου του αναγραφόμενου ποσού του τέλους και να μην ενσωματώνει αυτό στους νέους λογαριασμούς. Ειδικότερα, η υπόθεση έφτασε ενώπιον της δικαιοσύνης μετά την άσκηση αγωγής εκ μέρους των καταναλωτικών σωματείων ΙΝΚΑ / ΓΟΚΕ, ΙΝΚΑ Κρήτης, της Ένωσης Καταναλωτών Αιτωλοακαρνανίας, του συλλόγου για τα Δικαιώματα του Καταναλωτή και του Πολίτη (ΔΙ.ΚΑ.Π) και της Ένωσης Καταναλωτών Ελλάδας. Οι ενάγοντες υποστηρίζουν ότι οι υποχρεώσεις που επιβάλλονται προς τους καταναλωτές αντίκεινται στο Σύνταγμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο και ζητούν να βεβαιωθεί δικαστικά ο παράνομος και αντικαταναλωτικός χαρακτήρας του εν λόγω μέτρου και να απαγορευθεί ή να ρυθμιστεί με τρόπο που να μη θίγει το συμφέρον των καταναλωτών. Το Δικαστήριο έκρινε ότι με τη διάταξη του άρθρου 53 του ν. 4021/2011 επιβάλλεται ειδικό τέλος υπέρ του Δημοσίου στις ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες ακινήτων, το οποίο, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, υπαγορεύεται από επιτακτικούς λόγους εθνικού συμφέροντος, οι οποίοι συνίστανται στην άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Καθίσταται σαφές ότι το επίδικο τέλος δεν συνιστά ανταποδοτικό τέλος αλλά φόρο, κατά την έννοια του άρθρου 78 του Συντάγματος ενώ η ΔΕΗ Α.Ε. δεν ασκεί δημόσια εξουσία αλλά ουσιαστικά εισπράττει το τέλος ηλεκτροδότησης. Επίσης, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι τα κριτήρια, τα οποία έχει θεσπίσει το κράτος, ήτοι το εμβαδόν του ακινήτου, η παλαιότητα αυτού και η τιμή ζώνης δεν είναι εναρμονισμένα με την αρχή της καθολικότητας και της ισότητας του φόρου καθώς δε λαμβάνονται υπ’ όψη έτερα αντικειμενικά αλλά και υποκειμενικά κριτήρια, από τα οποία θα προέκυπτε με μεγαλύτερη σαφήνεια η φοροδοτική ικανότητα του κυρίου του ακινήτου. Υπογραμμίζεται ότι, με βάση τα ανωτέρω, όλως ενδεικτικώς, στοιχεία ή ρυθμίσεις του άρθρου 53 ν. 4021/2011 αντίκεινται στις διατάξεις των παρ. 1 και 5 του άρθρου 4 του Συντάγματος, ενώ περαιτέρω, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η επιβολή του «έκτακτου τέλους» βρίσκεται σε αντίθεση και με το άρθρο 78 παρ.1 του Συντάγματος. Όπως σημειώνει, η επιβολή φόρων στους πολίτες πρέπει να βασίζεται στην αρχή της αναλογικής ισότητας και στη φοροδοτική ισότητα, η οποία θέτει ένα όριο κατά τη θεσμοθέτηση φορολογικών επιβαρύνσεων ενώ θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη και οι σοβαρές οικονομικές απώλειες που έχουν υποστεί οι Έλληνες πολίτες στα εισοδήματά τους με τα φορολογικά μέτρα των τελευταίων ετών. Επιπλέον, στο κείμενο της απόφασης τονίζεται ότι η Πολιτεία δεν προέβλεψε απαλλαγή ούτε καν της πρώτης κατοικίας, η οποία αποτελεί αναγκαίο στοιχείο για την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρώπου (άρθρ. 2 παρ.1 Σ.) […]
Read moreΑνίσχυρες οι διατάξεις περί μείωσης της προς αποζημίωση ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου
Kάθε ενδεχόμενη μείωση της σχετικής προς αποζημίωση ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου, ιδίως δε ο περιορισμός (σχεδόν στα όρια της κατάργησης) της υποχρέωσής του προς αποζημίωση για ψυχική οδύνη, αναμένεται – κατά πλήρη βεβαιότητα – να πλήξει την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, προκαλώντας τεράστια αναστάτωση και κλονισμό της ασφάλειας των συναλλαγών και του δικαίου, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή κατά την οποία ο νομοθέτης έσπευσε – κατά τρόπο πρωτοφανή – να επεκτείνει την εφαρμογή των σχετικών ρυθμίσεων και σε εκκρεμείς δίκες επί των οποίων δεν είχαν εκδοθεί τελεσίδικες αποφάσεις μέχρι τη δημοσίευση της εν λόγω νομοθετικής αλλαγής. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την Έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, οι εν λόγω διατάξεις κινούνται στα όρια της συνταγματικότητας λόγω της ευθείας αντίθεσής τους προς σειρά συνταγματικών παραδοχών. Πλέον, την ως άνω επιχειρηματολογία υιοθετούν – με σκεπτικό αναλυτικότατο και πλήρως τεκμηριωμένο – τα πολιτικά δικαστήρια της χώρας, χαρακτηρίζοντας την με αναδρομική ισχύ εφαρμογή των σχετικών διατάξεων ως αντίθετη προς τις συνταγματικές επιταγές περί προστασίας της ιδιοκτησίας καθώς μέσω αυτών θίγεται το δικαίωμα των πολιτών στην περιουσία προκειμένου να εξυπηρετηθεί όχι το δημόσιο συμφέρον, αλλά το αντίστοιχο ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου, σε αντίθεση με τα επιτρεπτά κατά το ισχύον Σύνταγμα και τις εν γένει παραδοχές του δικαιικού μας συστήματος. Αυτές τις σκέψεις αποτυπώνουν οι υπ’ αριθμ. 3903/2012 και 3905/2012 αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες έρχονται να αποκαταστήσουν τη διατάραξη της συνταγματικής τάξης και νομιμότητας που επήλθε συνεπεία της προηγηθείσας νομοθετικής μεταβολής, η οποία νόθευσε – κατά τρόπο πρωτοφανή – τα δικαιώματα των θυμάτων-παθόντων από αυτοκινητικά ατυχήματα, διακινδυνεύοντας την πλήρη ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Στις αποφάσεις αυτές αξίζει να προσθέσουμε την υπ’ αριθμ. 3941/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, σύμφωνα με την οποία «ο περιορισμός σε ορισμένο μόνο ποσοστό της οφειλόμενης από το Επικουρικό Κεφάλαιο αποζημίωσης του παθόντος σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρίας είναι αντίθετος προς την Οδηγία του Συμβουλίου της 24.4.1972 (72/166 ΕΟΚ), η οποία […] επιβάλλει στα κράτη μέλη τη λήψη μέτρων ώστε κάθε όχημα που κυκλοφορεί στο έδαφός τους να καλύπτεται ασφαλιστικά, δηλαδή όχι απλά να έχει συνάψει σύμβαση ασφάλισης, αλλά και σε κάθε μεταγενέστερο του τροχαίου ατυχήματος χρόνο να δύναται ο παθών να αποζημιωθεί από ασφαλιστική εταιρία ή άλλο φερέγγυο πρόσωπο.» . Περαιτέρω, επισημαίνεται ότι «οι διατάξεις του Ν. 4092/2012 προσβάλλουν και την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας, καθώς προβλέπονται μέτρα που δεν είναι αναγκαία ούτε πρόσφορα για την προστασία του Επικουρικού Κεφαλαίου και την αποζημίωση των παθόντων από τροχαία ατυχήματα, αφού το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτευχθεί με την προληπτική επιτήρηση και τον έλεγχο των ασφαλιστικών εταιριών, αλλά και την μέριμνα για την ελαχιστοποίηση των οχημάτων που κυκλοφορούν ανασφάλιστα.». dsa.gr
Read moreTo δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη (από το περιοδικό Συνήγορος, τεύχος 94/2012).
Μία σημαντική καινοτομία της πρότασης Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την προστασία δεδομένων, ο οποίος πρόκειται να αντικαταστήσει την οδηγία 95/46/ΕΚ για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών, είναι η εισαγωγή του δικαιώματος στην ψηφιακή λήθη, δηλ. του δικαιώματος των φυσικών πρόσωπων «να λησμονηθούν», σύμφωνα με την ορολογία της πρότασης Κανονισμού (άρθρο 17). Το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη, το οποίο εισάγεται με την πρόταση Κανονισμού, έχει ιδιαίτερη σημασία. Στη σύγχρονη τεχνολογική πραγματικότητα είναι σχεδόν αδύνατο να διαγράψει κανείς πλήρως το ψηφιακό του παρελθόν, ιδίως λόγω της διάδοσης μεγάλου όγκου προσωπικών πληροφοριών στο πλαίσιο του συμμετοχικού Διαδικτύου (Web 2.0), στο οποίο οι πληροφορίες των χρηστών του Διαδικτύου είναι ευρέως και διαρκώς διαθέσιμες, με αποτέλεσμα να χάνουν τον έλεγχο οι χρήστες επί των πληροφοριών που τους αφορούν. Στην ψηφιακή εποχή προβάλλει ως απαραίτητο ένα νέο δικαίωμα, το δικαίωμα του πρόσωπου να λησμονηθεί, το οποίο έχει ως περιεχόμενο την αμετάκλητη διαγραφή των προσωπικών τους δεδομένων. Σύμφωνα με την Επιτροπή της ΕΕ, το δικαίωμα αυτό συνίσταται στη δυνατότητα των φυσικών πρόσωπων να ζητήσουν τα δεδομένα που τους αφορούν να μην υποβάλλονται σε επεξεργασία και να διαγραφούν όταν δεν είναι πλέον απαραίτητα για νόμιμους σκοπούς . Στο άρθρο 17 της πρότασης Κανονισμού ρυθμίζεται εξαντλητικά το δικαίωμα της ψηφιακής λήθης. Ειδικότερα, στην παρ. 1 προβλέπονται οι προϋποθέσεις για τη διαγραφή των προσωπικών δεδομένων και η μη περαιτέρω διάδοσή τους, ιδίως σε σχέση με όσα διατέθηκαν κατά την παιδική ηλικία του, όταν δεν είχε πλήρη επίγνωση των κινδύνων της επεξεργασίας και θέλει αργότερα να τα αφαιρέσει, κυρίως από το Διαδίκτυ . Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο πρέπει να επικαλεστεί έναν από τους παρακάτω λόγους: α) τα δεδομένα δεν είναι πλέον απαραίτητα σε σχέση με τους σκοπούς για τους οποίους συλλέχθηκαν ή υποβλήθηκαν άλλως πως σε επεξεργασία· β) το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα αποσύρει τη συγκατάθεση επί της οποίας βασίζεται η επεξεργασία σύμφωνα με το άρθρο 6 παράγραφος 1 στοιχείο α), ή εάν το χρονικό διάστημα αποθήκευσης για το οποίο παρασχέθηκε συγκατάθεση έληξε, και εάν δεν υπάρχει άλλος νομικός λόγος για την επεξεργασία των δεδομένων· γ) το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα αντιτάσσεται στην επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα δυνάμει του άρθρου 19· δ) η επεξεργασία των δεδομένων δεν είναι σύμφωνη προς τον παρόντα κανονισμό για άλλους λόγους. Εξαίρεση από το δικαίωμα διαγραφής προβλέπεται στις εξής περιπτώσεις (παρ. 3): α) για την άσκηση του δικαιώματος ελευθερίας της έκφρασης, η οποία διενεργείται αποκλειστικά για δημοσιογραφικούς σκοπούς ή για σκοπούς καλλιτεχνικής ή λογοτεχνικής έκφρασης· β) για λόγους δημόσιου συμφέροντος στον τομέα της δημόσιας υγείας σύμφωνα με το άρθρο 81· γ) για ιστορικούς και στατιστικούς σκοπούς ή για σκοπούς ιστορικής έρευνας· δ) για την τήρηση εκ του νόμου υποχρεώσεως διατήρησης των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα την οποία υπέχει ο υπεύθυνος επεξεργασίας· ε) στις περιπτώσεις της παρ. 4 . Ιδιαίτερα αποτελεσματικές είναι οι διοικητικές κυρώσεις που προβλέπονται στο άρθρο 7 § 5 στοιχ. γ΄, όπου προβλέπεται ότι η αρχή ελέγχου επιβάλλει πρόστιμο ύψους έως 500.000 ευρώ, ή σε περίπτωση επιχείρησης, έως 1% του ετήσιου παγκόσμιου κύκλου εργασιών της, σε οποιονδήποτε που από δόλο ή αμέλεια δεν συμμορφώνεται […]
Read moreΜονΠρωτΑθ 3941/2012, Ανίσχυρες οι πρόσφατες διατάξεις για το Επικουρικό Κεφάλαιο
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ Αποτελούμενο από το Δικαστή Χαράλαμπο Σεβαστίδη, Πρωτοδίκη, τον οποίο όρισε η Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Αθηνών και από τη Γραμματέα Ευαγγελία Ανδριοπούλου. Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 21 Σεπτεμβρίου 2012 για να δικάσει τις υποθέσεις μεταξύ: Α) Του ενάγοντος ……………………………….. Των εναγομένων: …………………… και 3) του νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ», που εδρεύει στην Αθήνα (οδός Υπατίας, αριθ. 5) και εκπροσωπείται νόμιμα Β) Του παρεμπιπτόντως ενάγοντος ………………….. Των παρεμπιπτόντως εναγομένων: …………………. ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ Ι. Μεταξύ των πηγών δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνονται και οι Οδηγίες, που προβλέπονται και ρυθμίζονται στο άρθρο 288 ΙΙΙ της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ). Η Οδηγία είναι η πλέον ιδιόρρυθμη πράξη που προβλέπει το κοινοτικό/ενωσιακό δίκαιο∙ απευθύνεται μόνο στα κράτη μέλη και άρα καταρχήν όχι στα φυσικά και νομικά πρόσωπα (βλ. και Ε.Σαχπεκίδου, ευρωπαϊκό δίκαιο, 2011, σελ. 460). Η Οδηγία δεσμεύει κάθε κράτος μέλος, στο οποίο απευθύνεται, όσον αφορά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά αφήνει την επιλογή του τύπου και των μέσων στην αρμοδιότητα των εθνικών αρχών (βλ. σχετ. και Π.Κανελλόπουλο, το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2010, σελ. 288, Λ.Κοτσίρη, ευρωπαϊκό εμπορικό δίκαιο, τομ. Ι, 2003, σελ. 72, Ε.Σαχπεκίδου, ό.π., σελ. 460). Επομένως, η Οδηγία δεσμεύει το κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο (αποτέλεσμα) δεν είναι οι γενικοί κοινοτικοί σκοποί, αλλά τα από το περιεχόμενο της ίδιας της Οδηγίας απορρέοντα έννομα αποτελέσματα, στα οποία τα κράτη μέλη αποδέκτες πρέπει να δώσουν εσωτερική ισχύ (Λ.Κοτσίρης, ό.π., σελ. 72). Σε σχέση με την ελευθερία επιλογής του τύπου και των μέσων πραγμάτωσης του επιδιωκόμενου αποτελέσματος πρέπει να παρατηρηθεί ότι αυτή είναι αρκετά περιορισμένη αφενός διότι συνήθως οι Οδηγίες χαρακτηρίζονται από ρυθμιστική ένταση αφετέρου διότι η ελευθερία επιλογής δεν επηρεάζει την υποχρέωση των κρατών μελών να επιλέγουν την πιο κατάλληλη μορφή και μέθοδο διασφάλισης του επιδιωκομένου με την Οδηγία αποτελέσματος (Λ.Κοτσίρης, ό.π., σελ. 72-73). Περαιτέρω, το άρθρο 288 ΙΙΙ ΣΛΕΕ (βλ. αντίστοιχα και άρθρο 249 ΣΕΚ) δεν προσδίδει στην Οδηγία ρητά δύναμη άμεσης εφαρμογής, αφού προϋποθέτει μεταφορά αυτής στο εθνικό δίκαιο μέσω των αρμόδιων εθνικών οργάνων. Ωστόσο η ίδια η διάταξη δεν αποκλείει την αμεσότητα εφαρμογής της Οδηγίας που έχει πληρότητα, εφόσον παρέλθει η προθεσμία μεταφοράς της στο εθνικό δίκαιο. Έτσι, το ΔΕΚ έχει την τάση να αναγνωρίζει άμεσο αποτέλεσμα στην Οδηγία, όταν αυτή είναι σαφής και απονέμει δικαιώματα στα άτομα, τα οποία μπορούν να τα επικαλεστούν ενώπιον των εθνικών τους δικαστηρίων, ιδίως όταν το κράτος μέλος παρέλειψε να τηρήσει την προθεσμία που η Οδηγία έθεσε για τη μεταφορά της στο εθνικό δίκαιο. Εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις πρόσδοσης στην Οδηγία άμεσου αποτελέσματος, τόσο οι εθνικές αρχές όσο και τα εθνικά δικαστήρια υποχρεούνται αυτεπαγγέλτως δυνάμει το κοινοτικού δικαίου να την εφαρμόζουν άμεσα (βλ. και Λ.Κοτσίρη, ό.π., σελ. 74). Γίνεται, εξάλλου, δεκτό ότι η προαναφερόμενη ευχέρεια του κράτους να επιλέξει μεταξύ περισσότερων δυνατών μέσων, προκειμένου να επιτύχει το επιδιωκόμενο με την Οδηγία αποτέλεσμα, δεν αποκλείει τη δυνατότητα των ιδιωτών να επικαλεστούν ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων τα δικαιώματα, των οποίων το περιεχόμενο μπορεί να καθοριστεί με επαρκή ακρίβεια […]
Read more